حضرت ابوالفضائل (ع) ، مطیع لإمامه
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی محمد (ص) و آل محمد(ص)
اَلسّلامُ عَلیک أیهَا الْعَبْدُ الصّالِحُ الْمُطِیعُ للّه وَلِرَسُولِهِ وَلاِءمِیرِالْمُؤمِنِینَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَینِ
در کتاب لغت در معنای امام گفته اند :
إمام بر وزن فِعال، در اصل مصدر بوده سپس بر آنچه که « مورد توجه و قصد » واقع میشود و دائماً مورد توجه و پیش روی است گفته می شود ...
امام یعنی کسی که جلودار است و همه ،
توجه و حواسشان به اوست ؛ درست مثل نماز جماعت .
همه باید خود با امام جماعت تنظیم کنند یعنی هرکاری او انجام داد آنها هم انجام دهند ؛ نه از او جلو بیوفتند و نه عقب بمانند .
ماجرای غدیر هم همینطور بود ...
همه باید خود را به امام (ع) می رساندند .
کسانی که به تاخت رفته بودند باید بر میگشتند محضر امام(ع) و کسانی که عقب مانده بودند باید سریع تر حرکت میکردند و خود را به امام می رساندند .
ولیکن همین انسان ها بعد از غدیر ...!
ماجرای کربلا هم همینطور بود ...
ولی با غدیر فرق داشت !
تفاوتش این بود که آدم هایی که تند رفته بودند برنگشتند ، مقابل امام(ع) ایستادند ؛
امام(ع) و اصحابش را به شهادت رساندند .
کسانی هم که عقب مانده بودند خود را رساندند ولی صد حیف که کار از کار گذشته بود و پیکر پاک و مطهر سبط النبی (ص) سه شبانه روز بی کفن بر روی خاک های بیابان روی زمین مانده بود .
آری باید خود را با امام تنظیم کرد ...
نه اینقدر تند رفت که از امام (ع) مذهبی تر شد و نه باید اینقدر شل گرفت که امام (ع) تنها بماند ...
باید درس گرفت . و نه اینکه کربلا به وسعت کل تاریخ است و اگر در میانه زندگی حسینی نباشیم خدا به دادمان برسد ...
